Recipe No. 1: Potato Nuggets

Tama. Naisip ko nga itong recipe na 'to habang...alam mo na. :D At last, after ng ilang buwan ay nagawa ko na rin ang iniisip kong recipe. Heto na! Tantadadan! POTATO NUGGETS!

P.S. Pasensya na sa picture. Nanginginig pa kasi ang kamay ko habang kinuha yan kaya blurr. Tsaka, tinitipid namin yung battery kaya walang flash. :) At hindi ko na rin nalagyan ng ek-ek para magmukha namang lutong restaurant. Pero promise, masarap yan. Try mo. =)


Ingredients:

1/4 mashed potato
Chunky cubed cheese
bawang
sibuyas
paminta
asin
cooking oil
harina (tama lang na pampatigas-tigas ng mushed potato)
Chicken breading (pwede na rin harina kung nagtitipid ka)
(bahala na kayong magdagdag ng kung anong spices pa ang type nyong ilagay.)

Instructions:

1. Ihalo nang mabuti ang mga sangkap. Magtira nang konting harina kung wala kang chicken breading.

2. Hubugin ang mixture sa shape at size na gusto mo.

3. I-coat ng harina o chicken breading.

4. I-deep fry ang nuggets.

Tips:

Dapat mainit na mainit na ang mantika bago ilagay ang nuggets.

Hayaan nyo lang na malakas ang apoy habang piniprito nyo ang nuggets. Magiging masyadong mamantika kung mahina ang apoy. Tsaka hindi na naman kailangan pang lutuin ito kasi luto na siya. Kailangan lang na maging golden brown ang nuggets.

Maging alisto sa pagpiprito. Konting lingat nyo lang, baka masunog na ang nuggets.

Wag lagyan ng tubig ang nuggets. Eto kasi ang kapalpakang nagawa ko kaya medyo palpak yung nuggets. May tubig na kasing natural ang mashed potato. Pag nilagyan nyo ng tubig, mahihirapan kayong mag-shape nyan, though, magiging masarap pa rin naman.

Try nyo munang magprito ng isa at tikman nyo bago nyo iprito lahat.

Hinay-hinay lang sa asin. Mas madaling i-adjust ang matabang kesa sa maalat.

Maglagay ng tissue sa paglalagyan ng napritong nuggets para ma-absorb yung sobrang mantika.

Masarap na katambal nito ay gravy. May nabibili namang ready to cook na nun. O kaya hingi ka sa Jollibee. =)


So yun. Sana matry mo naman. Madali lang ito, kaso, medyo natagalan ako nito dahil trial-and-error yung ginawa ko. At least, hindi ko na yun magagawa sa susunod. =)

Nga pala, ito ang isa sa nagustuhang vegetarian food ng mga kapatid kong mahihiling sa pagkain ng processed meat. Mabilig ngang naubus ito. They are even asking for more!!!

Dapat Ba Akong Maging Vegetarian?

Minsan, nagsearch ako sa Google ng “vegetarian downsides.” Hehehehe! Gusto ko lang malaman kung ano ang downsides kung magpapakavegetarian ako bukod sa limited “daw” ang protein source ko.

Sabi ng isang source, nakakafeel daw ng moral superiority ang mga vegetarian dahil mas mabuti ang trato nila sa mga hayop. Kaya, tinanong ko si Dabz kung ganun nga ba ang nafifeel nya.

Sabi nya, hindi naman daw. Nahihiya din siguro siyang ipangalandakan na vegetarian siya dahil pag minsan ay iba ang iniisip ng tao sa kanya.

Minsan nga raw, inaakala ng pinsan nya na iniisip nyang masama sila dahil kumakain sila ng karne. Ganun din siguro ang feeling nga mga magulang at iba kong kapamilya kapag nalalaman nilang vegetarian si Dabz.

Noong nalaman ko naman vegetarian siya, hindi ko naman naisip na baka akala nya sa akin ay less morally righteous na tao. Ang totoo, mas naexcite akong matikman kung ano ang mga kinakain nya. Hahahahah!

Sabi pa ni Dabz, sa sampu raw na nasasabihan nyang vegetarian siya, isa lang ang nagtatanong kung bakit siya vegetarian. May pagka judgemental na ang reaksyon ng iba gaya ng, “Ano na lang ang kinakain mo?” “Hindi ba mahirap yun?” “Ano naman ang lasa ng kinakain mo?”

Hindi naman natin sila masisisi, eh. Karamihan kasing masarap na pagkain sa mundo ay hindi gawa sa gulay. At sa point of view ng iba, para kang forever na nasa Ramadan o fasting kung vegetarian ka.

Kung magbabasa ka lang, napakarami, almost endless, na ang mga bad reactions tungkol sa vegetarianism. Ang usual naman na nagrereak ng ganun ay yung mga taong wala talagang alam.

Sa ngayon, respeto na lang sa kanya-kanyang choices of living ang pinakamabisang gawin. Sabi nga nung kaibigan ko, ang kasalanan daw ay yung masama sa mata mo. In short, subjective ang kasalanan. What’s wrong for me might not be wrong for you.

Pero for now, hindi ko pa nakikitang mali ang kumain ng karne. Wahahahahah! Kung magiging vegetarian man ako, gagawin ko yun for my health’s sake. Alam ko na kasing hindi designed ang ngipin, kamay, at tyan ng tao para kumain ng hayop.

Masaya na din naman ako na hindi na ako nagkicrave sa karne. Okay na sa akin kahit anong pagkain basta pleasing sa panlasa.

Nagiguilty na nga ako kapag kumakain ako ng karneng baboy, baka, at manok. I’m sooooo BAD!

Di bale, malalaman ko rin ang katotohanan at magiging kusang loob na lang sa ‘kin na gawin ang tama.

Sabi ulit ni Dabz, darating na lang daw yung truth sa akin kapang sincere kong hinahanap ang katotohanan. At baka isang araw ay ibulong sa akin ng langit na dapat akong maging vegetarian.

Adrenaline Rush

"Hoy, Arcee! Lintikusan ka! Gagadanun mo ako sa nerbyos!"

Natutuwa at natatawa ako kapag naririnig ko ang ganitong linya o similar lines sa mga sinasakay ko kay Excelsis, ang dakila kong motor noong college. Parang nakaka-feel ako ng sense of fulfillment kapag may natatakot sa pagmomotor ko. Ewan, pinanganak na siguro akong isang effective na mang-aasar.

Pero honestly, talagang gusto ko yung feeling na natatakot sa bilis ng takbo ng motor. Nakakaexcite. Parang tumataas ang dugo ko at level of excitement na bigla ka na lang natutuwa sa sobrang excitement ng mga pangyayari.

Usual ko 'tong ginagawa kapag uuwi ako sa bahay nang gabi na. Konti na lang kasi ang sasakyan sa kalsada. Para mo nang pagaari ang buong kalsada. Pwede kang pumasok sa no entry points, pwede kang magdrive sa left lane, pwede kang magpagewang-gewang ng takbo. At higit sa lahat, pwede kang makipagkarera sa iba pang motor o mas exciting, bus o truck.

Ang kalsada papuntang third district ng Albay ang pinakasafe para sa mga gustong magpa-andar ng motor nang higit sa 80kph. Mabagal ba? Para ka na kasing liliparin sa motor kung mga 120kph na ang takbo mo. Pero, I assure you, ang sarap ng feeling.

Siguro, yung kalsada papuntang Sorsogon mula Daraga ang pinakachallenging. Though, hindi ko pa yun na try. Sayang nga, eh. Madami kasing zigzag roads dun. Delikado kaya mas challenging at mas exciting. Ang maganda lang naman sa papuntang third district eh madami kang makakasalubong na malalaking sasakyan. Nakakatuwa talaga!!!

Buti na lang, hindi ko naman naisip na maging kaskasera kung may nakikisakay kay Excelsis. Careful naman ako, pero, mahilig pa rin akong mag-overtake noon kahit sa mga alanganing lusutan. Good thing, hindi naman ako nadisgrasya habang may nakasakay sa likod. Unluckily, nadisgrasya naman ako sa motor. Ganun daw talaga pag motor, malapit sa disgrasya.

Sabi ko nga sa kapatid ko, wag muna siyang mag-aral magmotor kung hindi pa siya ready mamatay. Kung sabagay, mamatay naman tayong lahat. Mapapahaba lang natin ang buhay sa pag-iingat at pag-aalaga sa sarili.

Hay... nakakamiss na din yung old days na yun. Hindi ko man naranasan ang ultimate adrenaline rush with Excelsis, at least, naexperience kong makaramdam ng sens of fulfillment kasama siya.

Tinigil ko nang paunti-unti ang pagmomotor nang napansin kong mas napapalayo na ako sa mga tao. Wala lang. May happiness din kasi kapag sumasakay ako sa dyip. Tinitingnan ko ang mga mukha ng mga nakasakay. Nakakawiling past time yun.

Dati kasi, noong wala pa si Excelsis, trip ko ding magjoyride lang sa mga jeep. Pampalipas oras lang. Masaya. Mas gusto ko pa rin yun kesa nagmomotor ako.

Ganunpaman, masaya ako na sa teenage years ko eh naranasan kong maging wild sa kalye. Habang tumatanda kasi ang tao, mas natatakot tayong ma-deadz, kaya mas naglalaylo tayo.

Siguro, sa sunod na madadrive ko ulit si Excelsis, hindi na adrenaline rush ang habol ko. Simpleng motorcycle trip na lang with my two boys. :)

Palagi na Lang Pacute

Hanep! Naexperience ko na yung feeling na "parang binuhusan ng malamig at mainit na tubig." Nakakahiya talaga. Feeling ko namula o namutla ata ako sa hiya noon makita ko ang mga profile pictures ko sa multiply account ko. Shucks! Ganun pala ako ka-pacute.

Lampas isang taon ko na atang hindi nabibisita yung multiply account kong yun. Kung maopen ko man, tamang daan lang para mag-accept ng invitation. Pero, hindi na active. 2007 pa ang mga huling posts ko dun.

Nakakahiya din yung mga blogs ko. Pati ibang pictures. Bigla kong naisip na dapat ng mawala ang multiply account ko!!! Besides, may friendster naman ako. Ano kaya?

Hindi ko na rin naman na-aupdate, eh.

Di bale, pagiisipan ko muna at baka may mas mabuting ideya na pumasok sa isip ko.

Siguro, kaya ganun ang naramdaman ko dahil sobra-sobra yung changes na nangyari sa buhay ko mula nang mahilig akong magpost sa multiply. Ngayon kasi, iba na ang priorities ko. Hay... Ganyan talaga ang buhay.

Minsan nga rin, feeling ko na parang binuboost ko ang tingin ng tao sa 'kin through my social networking accounts. Nakakahiya talaga.

Di bale, ayusin ko na talaga yun. At sana, magkaroon na ako ng time na gawin yun.

“Nagiguilty Kasi ang Tao”

Nagtataka ako kung bakit naiinis ako sa isa kong kaibigan kapag nagmamarunog at sinasabihan ako kung ano ang dapat at hindi ko dapat gawin. Aaminin ko, intimidating ang character nya kasi para siyang saint na hindi nakakagawa ng pagkakamali. Pero, gaya ko, nagkakamali din naman siya.

Kahit ganun, naging matalik pa rin kaming magkaibigan at dinadaan na lang namin sa joke ang pangangaral nya sa akin. Kung sabagay, kumpara naman sa kanya eh mas hindi kawili-wili ang pagkatao ko. Hindi naman ako nagalit sa kanya ni minsan. Nainis lang ako.

Yung ugali nyang yun din siguro ang naging dahilan sa unexplainable na bigla nilang pagsiseparate ways ng close friend nya, who happens to be a close friend of mine too.

Kahit na ganun sya, alam kong hindi naman nya sinasadyang maka-offend. Kung iisipin nga, wala namang masama sa naging attitude nya. Nafifeel ko lang talaga na morally superior siya kesa sa akin.

Pero, bakit kaya ganun? Parang hindi ako kumportable sa ganung setup? Hindi ako kumportableng pinapakita sa akin na mali ako at masama ako.

Kapag iniisip ko naman logically ay wala namang masama sa ginagawa nung kaibigan kong yun o sa kung sino pang nagpapalaganap ng “tamang gawin.” Hindi naman nya o nila ako kinu-curse. Pinapafeel lang nila na masama ako. Heheheheh! Eh, totoo naman na may paka mean akong tao. Though, hindi palagi. ;)

Noong tanungin ko si Dabz tungkol dito, sabi nya, “Nagiguilty kasi ang tao.”

Shucks!

Siguro nga.

Nagiguilty ako na ginagawa ko pa rin ang mga maling ginagawa ko kahit alam kung mali na talaga. Insecure siguro ako na hindi ko magawang maging mabuting tao gaya ng gusto kong mangyari o gaya ng ibang kilala ko.

At least, nag-istruggle naman akong maging mabuting tao, noh! For now, yun naman ang importante.

Sana magawa ko rin yun.

Gustong Halikan ang Lupa

All my life, talagang iniisip kong humble ako. Pero, hindi pala ako humble.

Ngayon ko lang naintindihan ang word na humility.

Gaya noong iniisip kong physically sexy ako. Yung tipong 36-24-36 ang figure. Pero, hindi pala. Sabi nga ni Mama, ako daw ang pinakamataba sa amin. Yung mga kapatid kong babae, nasa 26 lang ang bewang samantalang ako ay 28-29 noon kaparehong edad ko lang sila.

Feeling ko din, goddess of beauty ako gaya ni Aphrodite. Yun pala, common lang naman ang mukha ko.

May mga nagsasabi kasing maganda raw ako. Pero hindi ko naisip na mas marami pala ang nag-iisip na hindi naman.

Akala ko din dati, walang taong may sama ng loob sakin dahil akala ko talaga, wala akong ginawang makakasakit sa feelings ng iba. Gaya ni Miss Mae.

Hindi nya raw ako makakalimutan dahil ako ang naglista sa kanya sa Noisy Pupils noong tinatry nyang tumahimik. May grudges pala siya sa akin. Noon college ko lang nalaman yun.

Yun isa ko pang ka batch sa highschool, meron din syang sama ng loob sa akin. Pinapahirapan ko daw ang platoon nila kapag ako ang naghahandle. Ang angas ko raw!

Akala ko pa naman, naging mabuti at righteous platoon leader ako. Hindi pala.

May hint na ako noon pa man na hindi ako humble. Pero, hindi ko yun naintindihan.

Minsan kasi, nag-summer job ako sa DSWD. May ginawa ata akong "arrogant" sa tingin ng iba. Eh, hindi ko naman nakikita ang kasalanan ko kaya hindi ako nagsorry at hindi ko rin tinatanggap na arrogant ako.

Lately ko lang talaga naiisip na arrogant ako.

May endless stories ako para patunayang hindi ako humble at for a long time, naniwala akong humble ako. Hindi na naman nagmamatter yun ngayon. Ang importante ay alam ko na ang flaws ko at willing akong magbago.

Sana lang...

Sana talaga maging humble na ako.

Yung totoong humble talaga, hindi akala o feeling lang.

Gusto ko talagang marating yung level na ganun. Yung paghalik sa lupa.

Accepting the Bigger Me

Tuluy-tuloy na ang pagtaba ko simula noong nagtrabaho ako bilang isang Web content writer. Pano ko ba naman magagamit ang naipon kong calories? Nakaupo lang ako mag-hapon. Tatayo lang kung magtitimpla ng kape, magsi-CR, o magbi-break. Bukod sa mga daliri, kamay lang ang na-eexercise ko. Kaya hayun, nag-umpisa na akong maging chubby.

At yun na nga, nagbuntis ako. Lampas 20 kilos ang tinaas ng timbang ko. Thankfully, 5 kilos heavier na lang ako sa dati kong timbang bago magbuntis.

Pero sa kasamaang palad, chubby pa rin ako at hindi pa rin sakin kasya ang mga dati kong pantalon. Pasalamat pa rin ako dahil may mga damit pa ring kasya sa akin.

Eto na lang ang mga magagamit ko sa mga dati kong damit.



Eto naman ang natira.




Mapapakinabangan naman 'to ng ibang tao specially ngayon na may plano kaming outreach/charity project. Kaya kung may mga gamit kang di mo na kailangan na sa tingin mo ay saleable naman, idonate mo na lang kaya sa amin? Maluluwagan na ang cabinet mo, makakatulong ka pa.

Naalala ko bigla, isa nga pala ang charity project sa dapat kong i-post. Di bale, hindi pa naman huli ang lahat. :D

At least, may maganda naman naidulot ang pagtaba ko. Sabi nga ni Erik, kailangan ko na daw i-accept na mataba na ako. Heheheheh!

Sa wakas, ngayon lang ata ako naka fully let go ng dati kong figure. Ganyan talaga ang buhay. Buti na lang, hindi ko na habit magpacute.

Isa na lang talaga nag gusto kong mangyari, lumiit pa ang tyan ko. So far, lumiliit na siya. Pero, mukahang butete pa rin ako.

Sana umipektib naman itong binili kong girdle sa Avon. *cross fingers*